Esta frol derradeira, brando sono

das miñas outas noites, qué donaire

de leda campaniña de domingo.

Qué anada farturenta

os meus vellos amores sempre novos,

sempre distintos, sempre unha solpresa,

no fío do amencer entre bruidos

de tranvías que espertan a cidade.

Muller, irmá e nai, nada no aramio

dun lonxano teléfono do vento.

Voz querendosa de azas que acariña

os meus camiños tristes.

Esposa e filla, meus segredos

a cachón sobre a canle do meu peito,

dos meus ollos de terra

que o mesmo Dios labróu en mármol quente.

Eiquí estou i estaréi por toda a vida,

agora un home, mañá cinza de estrela,

sempre fidel á frol dos meus amores,

muller, irmá e nai, esposa e filla,

catro voces nun beixo, catro patrias

nunha soia bandeira estremecida.