Cando o corvo da noite se pousaba

nas derradeiras luces do solpor,

os meus ollos de neno

enchíanse de bágoas e de lóstregos.

O vento que fungaba nas vereas

era un home langrán envolto en brétema

cun fol ó lombro pra levar meniños.

Os albres semellaban

pantasmas de cabalos desbocados

agallopando os eidos.

Un medo que me viña

das raíces do mundo

tremíame no sangue.

Pasaba o xornaleiro asubiando

con dous luceiros prendidos na eixada,

i eu tiña medo.

Pasaba o cazador

con bafexantes cans

arrecendendo a toxos e carqueixas

i eu tiña medo.

Pasaban de ruada os fortes mozos

que voltaran da guerra tan contentes,

i eu tiña medo.

Ao pasar ó meu lado e verme os ollos,

alporizados, pasmos, decíanme:

«Non teñas medo»,

i eu tiña medo.

Soio cando chegaba ós meus ouvidos

a doce voz de mel da miña vella,

eu xa non tiña medo.

Agora non comprendo

como aquil ser cativo,

aquela vella nena tan endébel,

(nos seus ollo azures

había luces de amenceres novos)

podía escorrentar tan grande medo.