Ouh, largasío val de Celanova
que o meu amor de neno acariñache
con sombras de outos páxaros e ventos
cantando polos boscos.
As mazairas,
os acebos i os pinos que te arrolan,
apréixanche a cintura tan galana,
tan cinguida de ríos namorados,
meu rumoroso val dos pitorreises,
das calandrias, das pegas, das papuxas
pola serán enriba
nun solpor de lonxanos horizontes.
Val das campanas fondas, volvoredas,
feitas froles cheirosas nos curutos,
rosas de quente voz polas ladeiras.
Val das raposas loiras, das doniñas
que entre as carqueixas pasan fuxidoiras
mentres as rás orquestran nas xunqueiras
noites mainas de luz estrelecida.
Lémbrote a ti, terra dos meus abós,
berce dos mortos meus durmindo brandamente
un sono de raigames e de nubes,
de brancas maus decindo adiós á neve
en folerpas de pombas manseliñas.
Nunca en ningures houbo un sol tan morno
coma o que a ti te aquenta gasalleiro
nas raxeiras do inverno baixo os olmos
ou rente aos muros longos das tapadas,
meu querendoso val das silandeiras
mañás envoltas en pandeiros tristes
i en lizgairos marmurios de cantigas.
Nunca en ningures vin verdes máis puros,
tan vizosos outeiros, tantas mozas
de ollada azur, coma un espello limpa,
andando cun mecer de corzas novas.
¿Cándo, meu tempo, cándo, levarásme
deica aquiles regatos choutadores
que aos ríos van cantando en romeiría
e chegan hasta a mar grande e lonxana
arrecendendo a toxos e ferrañas?
Feedback/Errata