Olláime ben, eu son un arbre triste

feito de escura terra.

Un segredo de outonos e de lúas

pola raíz me chega.

Un agoiro de páxaros durmidos

nas miñas ponlas medra.

Vede estas maus de ventos e solpores,

vede como latexan.

Son os froitos acedos

dunha antiga colleita

de medo e de soidá. Sobre min choven

as soidades amargas das estrelas.

Olláime ben, eu son un arbre triste

afincado na orela

dun río interminábel, misterioso,

de muda voz coma o falar das pedras.

Estóu pechado en min. Alá por fora

os homes viven, morren, sempre a cegas

camiñan apalpando a longa noite,

namentras o bon Dios, calado, espreita.