Xa non te quero, abril, camelia murcha
sobre as ondas de un mar de escumas lenes.
Agora o meu amor ten outro nome
e búleme no sangue coma un berro
que sin acougo bule, baixa, rube.
(¡Qué sede infinda teño
nestas fondas feridas dos meus pulsos!)
Xa non te quero, abril, sombra de un tempo
que no tempo morréu e que me chama
cun nome que n-é meu, que non entendo,
de sílabas espidas que mergullan
o lévedo cansancio que me abrangue.
Un nome que n-é meu. Sinto xenreira
de aquela mocedade, de aquil sono
que vai sobre o meu lombo coma un saco
de froles podrecendo.
Feedback/Errata