A silandeira sombra sin consolo

de aquil que fun, decote vai conmigo.

Lexano amor, hedra que medra e medra

dentro de min rubíndome amodiño.

Aquil que fun non son, por iso estamos

xuntos os dous. Aquil que entonces era

coma un río fuxíu, pero quedóuse

coma o río que pasa e sempre queda.

Fecunda sementeira do pasado,

espello meu, única vida viva,

tódalas cousas morren i esmorecen,

somente ti, lembranza, te eternizas.

Espello meu, no que me estóu ollando

iste que agora son xa non esiste.

O tempo faise estatua na saudade

i eu morro de saudades cada intre.