A silandeira sombra sin consolo
de aquil que fun, decote vai conmigo.
Lexano amor, hedra que medra e medra
dentro de min rubíndome amodiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
coma un río fuxíu, pero quedóuse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira do pasado,
espello meu, única vida viva,
tódalas cousas morren i esmorecen,
somente ti, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estóu ollando
iste que agora son xa non esiste.
O tempo faise estatua na saudade
i eu morro de saudades cada intre.
Feedback/Errata